حدیث درباره دین و دنیا

حدیث درباره دین و دنیا

مجموعه ای از احادیث معصومین درباره دین و دنیا،برگزیده از کتاب جهاد با نفس و دیگر کتب ها های دینی.
 

احادیث معصومین

1) از امام صادق نقل شده که رسول خدا فرمود:خداوند میفرماید:وای به حال کسانی که دین را به خاطر دنیا کنار میزنند و نادیده میگیرند، وای به حال کسانی که بر پا کنندگان عدالت را میکشند،وای به حال کسانی که مردان مومن از ترس ایشان در تقیه زندگی می کنند.ایا برای فریب من و مغرور شدن به من این کار را میکنند،یا به من جری و گستاخ می شوند،به خودم سوگند بلایی برایشان پیش آورم که بردبار و حلیم را به حیرانی و سرگردانی بکشاند. 
2)رسول خدا در پایان یکی از خطبه هایش فرمود: هر که دنیا و آخرت به او عرضه شود و دنیا را برگزیده و آخرت را رهاکند روز قیامت خدا را در حالی ملاقات میکند که کار خوبی نداشته تا او را از اتش نگه دارد،و هرکه آخرت را برگزیده و دنیا را رها کند خدا را در روز قیامت در حالی ملاقات می کند که خدا از او راضی باشد.
3)امام باقر فرمود: خداوند بر یکی از پیامبرانش کتابی نازل کرد که درآن نوشته شده بود: زود باشدخلقی از مخلوقاتم بیایند که به بهانه دین به دنیا می چسبند،دلهایشان همچون گرگ است اما به ظاهر پوست گوسفند به تن دارند و جورشان از برخی گیاهان تلخ، تلخ تر است اما زبان هایشان شیرین تر از عسل است!

وباطن آن ها بدتر از مردار است، ایا به من مغرور می شوند یا به من نیرنگ می زنند و یا به من خیانت و گستاخی می کنند؟سوگند به خودم مقدر میکنم برای آن ها بلایی را که دماغشان به خاک مالیده شود و ان ها رادر برگیرد تا جایی که حتی افراد صبور از حال ان ها حیران شوند.
5)ای جابر استواری دین و دنیا به چهار چیز است: عالمی که به علم خود عمل کند، و جاهلی که از آموختن سرباز نزند، و بخشنده ای که در بخشش بخل نورزد، و فقیری که آخرت خود را به دنیا نفروشد. پس هر گاه عالم علم خود را تباه کند، نادان به آموختن روی نیاورد. و هر گاه بی نیاز در بخشش بخل ورزد، تهیدست آخرت خویش را به دنیا فروشد. ای جابر کسی که نعمت های فراوان خدا به او روی کرد، نیازهای فراوان مردم نیز به او روی آورد، پس اگر صاحب نعمتی حقوق واجب الهی را بپردازد، خداوند نعمت ها را بر او جاودانه سازد، و آن کس که حقوق واجب الهی در نعمت ها را نپردازد، خداوند، آن را به زوال و نابودی کشاند.(...)


منبع: کتاب جهاد با نفس-شیخ حر عاملی صفحه197
«نهج البلاغه، حکمت ۳۷۲»